Sanctus Iohannes Pensarensis

De quodam sancto Iohannes ^r

Iohannes, magnae sanctitatis vir, de Syria oriundus pervenit ad Italiam. Cumque quereret locum habitationis suae, orationem fudit ad Dominum, dicens: “Te deprecor, domine, qui lumen verum es, si prosperum facis iter meum, hoc mihi signum fiat fiunt ^r. Ubicumque ambulavero, si psalterium meum dedero, et eadem die mihi redditum fuerit, ibi sit permansionis permansioni ^r meae locus”. Factumque est sic. Recepit eum apud Penarensem urbem hospitio matrona quaedam, cui vir Dei psalterium dedit et postea requisivit, eique mox a muliere redditur.

Et recordatus est orationis quam fuderat ad Dominum quando egressus est de provincia Syriae. Et dum multum loqueretur cum ea, detinuit eum illa nocte et mansit ibi.Et dum multum loquerentur, detinui teum in illa nocte et mansit in eodem loco. Et recordatus est beatus Iohannes orationis quam effuderat ad dominum ⁿ

Hoc itaque signum, in stationem suam quam ibi vir Dei faceret, confirmatur. Ac inde non longe plus minusve quam duarum sagittarum progressus, habuit angelum Dei obvium obivum ^r, qui dixit ei: “Serve Dei, sede hic quia hic tibi locus permansionis a Domino parabitur”. Erat autem hiems. Et applicuit illum sub arbore et dixit ei: “hic habemus congregationem magnam et requiem sempiternam”. Et requievit ibi beatus Iohannes sub arbore in decemebri. Quando suam consuetudinem temporis prae nimio frigore gelavit celavit ^r fortiter et omnis terra arida arrida ^r facta est, arbor vero sub qua beatus Iohannes sedebat, florebat sicut lilium sicut vir lilium ^r Et haec dicens applicuit sub arbore et dixit: “Hic habebis congregationem magnam et requiem sempiternam”. Et requievit beatus Iohannes confessor Christi sub arbore. Haec sunt mense decembris. In illo autem tempore secondum consuetudinem mensis prae nimio frigore gelu ingens fuit et omnis terra arida facta est. Arbor vero sub qua beato Iohannes requievit floruit sicut lilium ⁿ. Et sedebat vir Dei sub arbore.

Venatores vero autem ^r cum per locum transitum facerent, viderunt eum sedentem, atque arborem illam iuxta illum foliis vestitam. Et putaverunt eum exploratorem esse et admirati sunt, quia tale vestimentum numquam viderant Et existimaverunt eum exploratorem esse et percunctabantur eum dicens: Unde huc advenisti? Quibus beatus Iohannes narravit eis omnia quomodo in Italia advenisset. Tunc illi ammirati sunt omnes quia tale vestimentum numquam viderant ⁿ. Requirentes autem virum quis esset, ob Domini servitium ex hiis partibus illuc se venisse et morari respondit se de ultramarinis partibus locisve venisse, morarique hic velle respondit ⁿ. Nuntiantibus igitur illis, famaque vitam beati viri longius spargente spargenteque ^r, Iohannes episcopus Spoletanus gaudens illuc venit et dum vidissent se invicem prae gaudio lacrimati sunt. Et retulit ei omnia suprascripta. Et dum hoc audisset beatus Iohannes episcopus, repletus est gaudio magno, exurgens perrexit ad servum Dei in locum ubi beatus Iohannes confessor Christi precabatur. Et dum venisset invicem prae gaudio lachrymas fuderunt ad dominum. Et requisivit eum beatus Iohannes episcopos retulitque illi sanctus Iohannes omnia quae supra scripta sunt ⁿ Tanta frequentia popoli Dei undequaque illuc advenit, ut monasterio facto congregatio magna servorum Dei simul habitantium ibi fieret. Cui praefuit ibi multiis clarus virtutibus quadraginta quatuor annis et requiescens in pace; depositus est XIV Kal. aprilis in loco ubi preastantur beneficia Dei.